Rainer 'Ray' Bodenstein
mail
website

Mocht Move2Blues een boogschuttersgilde zijn, dan hadden ze met deze programmatie een koningsvogel van de staande wip geschoten. Temeer daar we Bryan Lee nog niet teveel aan deze zijde van de Atlantische plas hebben mogen begroeten, maakte dat onze blueszaal van het Muziekodroom-complex bijna te klein was. Des te beter, want het doet altijd plezier, te mogen meemaken dat de oudgedienden van blueswereld nog altijd de nodige en welverdiende aandacht krijgen. Ik ben zowaar gelukkig in hun plaats, telkens een volle zaal zich aandient. En dat waren de programmatoren ook, niet alleen omdat ze op die manier uit de rode cijfers blijven, maar vooral omdat ze hun artiest een talrijk opgekomen publiek kunnen aanbieden. Het scheelt hem ook een slok op de borrel qua inzet van de muzikanten, als er respons en interesse vanuit het publiek blijkt.

Niks nieuws onder de zon met Bryan, allemaal standards, zullen sommigen die er niet bij waren, misschien concluderen uit mijn verslagje. Wie er wel was kon genieten van een man  die een reeks songs bracht, vanuit zijn diepste ziel, waar ze voor altijd zijn ingesloten, die hij van kleins af aan beleefd heeft, waar hij mee opgegroeid is en die als vanzelf opborrelen als de omgevingstemperatuur zich ertoe leent. Dat was het geval in de MOD.

Bryan Lee en zijn Power Blues Band openden met Freddie King’s “San Ho Zay”. In een ingetogener versie, maar met een zelfde kracht. En al kon hij het niet zien, Bryan voelde dat hij zijn toehoorders al meteen op zijn hand had. En dat zou zo zijn invloed hebben op de rest van de show. Meer dan één keer verklaarde hij dat hij hier graag was.

Hoewel Bryan Lee geboren en getogen is in New Orleans, brengt hij ons hoofdzakelijk Chicago-blues. Deze brengt hij echter op zijn eigen zachtere Zuiderse wijze en een lichte funkgroove wordt neergezet door zijn meesterlijke ritmesectie, bestaande uit John Perkins op drums en Rich “Dr. Porkchop” Ward op bass.

Wilson’s “Don’t Bite the Hand That Feeds You”, Willie Dixon’s “I’m Ready” en “I Can’t Quit You, Baby”, Guitar Slim’s “The Things That I Used To Do” maakten onder andere de dienst uit in de eerste set.
 
Bryan is een beheerst guitarist, maar daarom niet minder boeiend, integendeel. Hij wil ook niet alleen in de spotlights, en daarom geeft hij met regelmaat soloruimte aan de jonge pianist die hem begeleidt op deze tournée. Hoewel de jongen met het uiterlijk van een computernerd, een noodoplossing blijkt ter vervanging van Lee’s gitarist die op het laatste moment afhaakte, kan hij toch een meerwaarde betekenen voor de totaalsound.

Bryan Lee zingt entertainend. En zijn stem heeft iets …New Orleanserig, of hoe zal ik het noemen ? Zoals je het ook bij Dr. John hoort. Is het daarom dat iedereen de twee sets uithoort zonder aan de bar in het foyer te gaan hangen?

De tweede set opent Bryan met twee nummers van zijn eigen catalog, “Braille Blues Daddy” en “The Blues Singer”, gevolgd door Ray Charles’ “Do the Mess Around”, Albert King’s “Crosscut Saw” waarin hij pastiches weeft van The Cream’s “White Room” en de alombekende 3-powerchord-riff van “Smoke on the Water”. Hij brengt een gevoelig “The Sky Is Crying”, beter dan het origineel van Elmore James. Hij doet nog Willie Dixon’s “Built For Comfort” en een eigen nummer “I Eat and I Sleep the Blues” en dat neem ik onvoorwaardelijk voor waar. Dat is ‘em, ten voete uit.

Een enthousiast applaus houdt hem nog een tijdje langer op het podium en met “The Blues Is Allright” en Big Bill Broonzy’s “Key To the Highway” bant hij de vermoeidheid uit eigen lijf en leden.

Met zijn zesenzestig jaar is Bryan Lee nog één der nog levende en performerende getuigen van de gouden jaren van de blues. Aan het begin van de show sloeg hij een kruisteken, moge de bestemmeling van dit eresaluut Bryan behoeden voor alle onheil, zodat hij nog vele jaren op onze planken moge staan.

Wie deze eerlijke bluesman wil boeken, kan terecht bij Ray Bodenstein. Zijn gegevens vindt je hierboven in de aftiteling.

witteMVS